“Düzenim bozulur,hayatım alt üst olur” diye endişe etme.
Nereden biliyorsun hayatın altının üstünden iyi olmayacağını?
Diyerek köylerini terk edip tutmuşlar gurbetin yollarını…
Köylere gidiyoruz ama, içimiz burkuluyor.
Köylülerimizin adı var kendileri neredeyse yok.
Çaldığımız kapıları açan yok. Yazlıktan tutun melikli mahallesine
kadar hemen hemen her mahalleden üç-beş aile terk edip
gitmişler köylerini.
Hayatın bizleri nereye sürükleyeceğini bilemeyiz.
Köyler büyükşehirlerin stresinden kurtulmak isteyen emeklilerin
oluşturduğu topluluk haline gelmiş. Fındık yok. Tarım yok. İş yok.
Artık o eski heyecan kalmamış. Köyde kalanlarda çıkmışlar yaylaya
onlarında çok fazla bağlantısı yok artık.
Çatak köyü köyden kente göçle birlikte ciddi bir nüfus kaybı yaşamaya başlamıştır.
Doğduğu, büyüdüğü toprakları terk edip İstanbul-Bursa-Ankara ve Giresun (Tirebolu)
gibi şehirlere göç eden Çatak insanlarımızı bu şehirlerde sıklıkla görebiliyoruz.
Hepimiz biliyoruz ki şartlar ağır. Son dönemlerde köyde fındık tarımının bitmesi
Çatak köyünü derinden etkilemiştir. Öte yandan çocuklarını okutabilecekleri okulları yok(Lise gibi),
Okul varsa servis yok, servis varsa öğretmenleri yok, hastalansa hastanesi yok. En yakın hastane
kilometrelerce uzak, ulaşım çok zahmetli, insan hayatının yakından ilgilendiren hizmetlerin çoğu
köyümüzde kısıtlıdır.
Köyde mahalleler bir birinine uzak, evler dağınık ve müstakildir genellikle. Biri bir dağın başında, biri diğer dağın… Biri ormanın ötesinde, bir diğeri yolun kenarındadır.
Günümüzde ekonomik kaygılarla çalışma hayatının köy dışına taşması ve kentlerin cazibesi önce
köylerin yapısını bozmuş ardından şehir kültürü unsurlarının köye taşınmasıyla köy hayatının bu
sayılan özelliklerinin yitirilmesine yol açmıştır.
– İşsizlik
– Sağlık güvencesi
– Eğitim güvencesi
– Çocuklarına daha iyi bir gelecek hazırlama isteği
– Kaliteli eğitim ve sağlık olanaklarından faydalanma beklentisi
– Mutlu bir yaşam sürme düşüncesi,
gibi nedenlerle köyü terk eden Çataklıların hayat hikayesidir bu.
Anasayfa
